پروانه کاظمی بانوی کوهنورد ایرانی
پروانه کاظمی را اولین بار در باشگاه اسپیلت ملاقات کردم
او هنوز در اندوه فوت کوهنورد خوب تهرانی بهرام جعفری (مسئول گروه کوهنوردی مِتاک) بود.
برایم از بزرگی های او گفت و از این که می خواهد به جمع اسپیلتی ها بپیوندد.
همان روز در دفتر ثبت نام باشگاه یادداشت کردم ؛ پروانه کاظمی – شماره عضویت ۱۸۰ – مورخه ۱۳۸۷/۶/۱۹
پایان همان هفته با تیم اسپیلت صعودی به یال شمال شرقی دماوند داشتیم . هرچند به دلیل کولاک شدید به قله دست نیافتیم ولی همان صعود کافی بود تا با منش کوهنوردی پروانه کاظمی آشنا شوم.
او در آن برنامه قدرت ، استقلال و عقل گرایی را از خود به نمایش گذاشت.
در میانه صعود ، زمانی که طوفانی درگرفت و جوانان تیم اصرار به ادامه صعود داشتند ، پروانه مرا به کناری کشید و گفت «این هوای صعود نیست» و ما راه بازگشت را در پیش گرفتیم و جوانان نیز بعد از تلاشی دوساعته بدون دست یابی به قله به جمع ما اضافه شدند.
در همان برنامه اول با شخصیت ادبیاتی و شعر دوستی پروانه آشنا شدم. همان طبعی که همواره می توان در گفتار ، گزارشات و نوشته های او مشاهده کرد.
اولین صعود برون مرزی ما به اتفاق تیم باشگاه اسپیلت به قله شاه داغ در کشور آذربایجان بود که متأسفانه به دلایل واهی (عدم صدور مجوز صعود)کنسل شد و همگی دست خالی به ایران بازگشتیم.
ولی سال ۱۳۸۹ زمانی که در باشگاه اسپیلت صعود قله ۷۵۴۶ متری موستاق آتا (چین) را اعلام کردم ، او و حمید محمودی با من تیم سه نفره ای را تشکیل دادیم که موفق شدیم در دوازده روز قله را صعود کرده ، به کمپ اصلی بازگردیم.
اوایل سال ۱۳۹۰ اوج پروانه کاظمی و صعودهایش آغاز شد؛
سال ۱۳۹۰ به مصاف صعود اولین قله ۸۰۰۰ متری خود ، «ماناسلو» رفت و علیرغم جفاها و نامهربانی هایی که با او شد ، توانست مقتدرانه به قله صعود و به جمع خانواده و دوستان خود بازگردد.
چند ماه بعد در کمال ناباوری جامعه کوهنوردی که به ظن من هنوز صعود اول او را به راحتی هضم نکرده بود به سراغ صعود قله آمادابلام ، یکی از زیباترین قله های هیمالیا به ارتفاع ۶۸۵۶ متر رفت و توانست به سرعت و با مهارت تمام به این قله صعود کند .
او این صعود را به لیلا اسفندیاری بانوی هیمالیانورد و پیشگام تر از خود که در هیمالیا و در تیرماه ۱۳۹۰ و در راه بازگشت از صعود قله گاشربروم ۲ به ابدیت پیوست ، تقدیم نمود.
سال ۱۳۹۱ سال شکوفایی و پرواز پروانه تا مرتفع ترین قله جهان ، اورست بود. او در آن صعود رکوردی جهانی به جای گذاشت و موفق شد علاوه بر اورست ، قله ۸۵۱۶ متری لوتسه را نیز صعود کند تا اولین بانوی کوهنورد در جهان باشد که برای اولین بار این دو قله را با فاصله زمانی کوتاه (یک هفته) صعود نماید.
در بهار سال ۱۳۹۲ اقدام به صعود کانچن جونگا سومین قله مرتفع جهان کرد. در آن صعود تا ارتفاع ۸۲۰۰ متری پیش روی نمود ولی به دلیل بداقبالی از صعود بازماند و به همان ارتفاع اکتفا نمود.
سال ۱۳۹۳ در راه صعود قله دائولاگیری در ارتفاع ۷۲۵۰ متری دچار بیماری تنفسی شد و علی رغم تلاشی بسیار ، از صعود قله بازماند و به نپال بازگشت. در همان سال او موفق شد با سفری به اروپا قله مطرح مون بلان فرانسه را صعود نماید.
بهار سال ۱۳۹۴ در بین کمپ یک و دو قله ماکالو در حال صعود ، شاهد رخداد زلزله بزرگ نپال و هیمالیا قرار گرفت و با خوش اقبالی حادثه ای ندید .به دلیل حزن و اندوه فراوان و به احترام بازماندگان زلزله تمام صعودهای هیمالیا در آن سال لغو شد.
ولی تلاش های پروانه کاظمی پایانی نداشت زیرا که سال ۱۳۹۵ دوباره به ماکالو بازگشت و این بار پنجمین غول هیمالیایی جهان را صعود نمود و به میهن بازگشت هرچند گفته ها و شنیده های بسیاری در این خصوص به گوش رسید اما او بدون حاشیه و پاسخگویی به گزافه گویی های برخی از مدعیان جامعه کوهنوردی به فعالیت های خود ، همت بیشتری گماشت و تمرینات خود را جدی تر از گذشته ادامه داد.
و امسال (۱۳۹۶) بعد از سه سال به دائولاگیری بازگشت تا در کارنامه خود یعنی پنجمین صعود ۸۰۰۰ متری خود را به ثبت رساند . او این قله را با صلابت کامل صعود نمود و هم اکنون در راه بازگشت به خانه است.
پروانه کاظمی یک استثنا و یک اتفاق خوش در جامعه کوهنوردی ماست . با توجه به صعودهای او و مقایسه آن با صعودهای بین المللی هم اکنون او در جایگاهی ویژه در بین کوهنوردان زن جهان قرار دارد.
ولی آیا همگان می توانیم بدون تنگ نظری های بی مورد او را در این صعودها همراهی و پشتیبانی نماییم؟!
او با شخصیتی ملی و بین المللی هم اکنون پرافتخارترین کوهنورد بانوی کشور است .
به غیر از افتخارات ورزشی که در بالا ذکر شد پروانه کاظمی انسانی باهوش ، با برنامه و دارای خصایل فراوانی‌ست.
او دانش آموخته دانشگاه صنعتی شریف ، مربی دو رشته بدمینتون و کوهپیمایی و همچنین همسری متعهد و دوستدار خانه و خانواده است.
ما اسپیلتی ها به وجود او در باشگاه مان برخود می بالیم و از اینکه او همواره در صعودهایش پرچم باشگاه خود (اسپیلت) را به احتزاز در می آورد و یاد و نامی از هم باشگاهیان خود دارد ، خشنود هستیم و برایش در تمام ابعاد زندگی بهترین ها و در کوهستان ، موفقیت و شادکامی آرزومندیم.
به قلم زیبای ذبیح اله حمیدی (مؤسس و مسئول باشگاه کوهنوردی و سنگنوردی اسپیلت )
